Dünyaya geldiğimiz günden itibaren herkes kendi aile kültürüne göre yetişiyor. Nasıl bir ailede yetiştiğimizin önemini büyüdüğümüzde anlıyoruz. Büyürken sorgulamadığımız hayatı büyüdükçe sorgular hale geliyoruz. Sebebini aile içi farkındalık olmamasından kaynaklı buluyor, bu gelişi güzel yaşamda malesef psikolojinin sağlam kalması adına kendi içimizde savaşlar veriyoruz. Hayatı sorgulamak bizi başarılı bir insan haline getirse de fazla sorgulamak malesef mutsuzluk sebebi diye düşünüyoruz. Gerek aile baskısı gerekse toplumun bize sunmuş olduğu gelenek göreneklerimizi sürdürmek adına kendi benliğimizden vazgeçiyoruz. Olmasını istemediğimiz bir insan olmaya çalışıyor kendimizi faunusun içinde hissediyoruz. Bu his bizi adeta kapana sıkıştırıyor. Kendi içimizde ve dünyamız da Kayboluyoruz. Kendimize saygı duymayı öğrenmeden, başkalarına saygı duymayı öğreniyoruz. Bu gel-git içerisinde savruluyoruz. Kendimize saygı duymayı öğrendiğimiz dakika daha mutlu olacağımız gerçeğini hep hatırlatmamız gerekirken kendimize başkalarını mutlu etme çabası içerisinde mutsuz bir hayattan mutluluk bekliyoruz. Beklemek zaman öldürür, harekete geçmek bizi kendimize geri kazandırır. Tercih elbette bizim…
